මගේ කුමරුණි
රවිඳු ඔබ නම්
සයුර මම වෙමි
සෑම උදයක
ඈත අහසට
නික්ම යයි ඔබ
ලොවම සනහා
විකුම් දක්වා
ලොවට ඉහළින්
බබලාවී ඔබ
දවා අළුලන
ඔබේ රශ්මිය
අත් විඳින කල
යමෙක් පවසයි
දරුණු යයි ඔබ
කෙසේ පෙනුනද
ලෝකය පුරාවට
රජ කරන්නේ
ඔබේ තේජස
එයින් තුටු වෙමි
බලා හිඳිනෙමි
දහවල පුරාවට
දිනක් නිමකර
එනතුරා ඔබ
මගේ තුරුලට
නැවත සවසට
සොඳුරු සෙනෙහෙන්
ඔබ නිවෙනු ඇත
දැවෙන රැස් ඔබෙ
සිසිල් වෙනු ඇත
නොදනීවී එය
ලොවේ අන් සැම
මමයි දන්නේ
ඔබ මොළොක් බව
ළදරුවකු සේ
සෙනේ අබියස
___ ශාලු ___
___ ශාලු ___
No comments:
Post a Comment